Είμαι ο Μάικ ο Μπιζελάκης. Το επίθετό μου είναι κρητικό, μα
απ’ το μικρό μου φαίνεται πως κρατάω κι απ’ αλλού. Η πένα μιας
φιλανθρώπου κυρίας που ακούραστα μοχθεί για τα παιδιά που είναι στην
ηλικία μου. Θέλει να τους δώσει χαρά μέσα από μένα. Έφερε και τον Σάκη
άλλωστε που τον αγαπούν πολύ οι συνομήλικοί μου.
Ένα πρωί, μετά την παράσταση, κάποιος με σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε πως η “μαμά” μου έχει πολλά λεφτά.
Και πως με αυτά θα μπορούσε να προσφέρει χαρά και ανακούφιση σε πολλά παιδάκια σαν κι αυτά που ‘ρχονται να με δούνε.
Θα έκανε χαρούμενους και τους γονείς τους.
Όχι δίνοντας τους ελεημοσύνη, αλλά με το να δεχτεί κι αυτή να πληρώσει με το μερίδιό της, όπως όλοι οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες του κόσμου.
Εγώ τον ρώτησα αυτόν τον παράξενο κύριο πού το ξέρει πως δεν πληρώνει τα ίδια με όλους τους άλλους.
Αυτός μου απάντησε πως αυτή η νεαρή κυρία έχει παντρευτεί έναν ηλικιωμένο κυριούλη που έχει ένα κανάλι στην τηλεόραση.
Και πως μέσα απ’ αυτό το κανάλι βοηθάει αυτούς που κόβουν το ρεύμα από άλλα παιδάκια, αυτούς κόβουν τους μισθούς των γονιών τους, αυτούς που τους απολύουν και δεν έχουν να φάνε, αυτούς που αφήνουν τα άλλα παιδάκια να κρυώνουν και να πεινάνε στο σχολείο, αυτούς που κλείνουν τα σχολεία τους και τα μαζεύουν αλλού, πιο μακριά, που είναι πιο πολλά παιδάκια μες στην τάξη κι από άλλες περιοχές.
Μου είπε και πως όσα ξοδεύει για να με δείχνει στα παιδάκια, τα ‘χει μαζέψει απ’ τους γονείς των παιδιών που με βλέπουν. Όλοι αυτοί οι πλούσιοι, μου είπε, για να έχουν πολλά λεφτά, αναγκάζουν τα φτωχά παιδάκια να ζούνε με λίγα.
Είναι σαν τα φασολάκια σ’ ένα πιάτο που μοιράζεσαι με ένα άλλο παιδί. Για κάθε παραπάνω μπουκιά του ενός, τρώει μια μπουκιά λιγότερη ο άλλος. Και μετά, μου είπε, η φιλανθρωπία είναι αφού έχεις φάει όλα τα φασόλια και ο άλλος πεινάει, να του χαρίζεις το τελευταίο και να σου λέει κι ευχαριστώ.
Γι’αυτό λιποθυμάνε τα παιδάκια στο σχολείο, μου είπε. Γιατί κάποιοι άλλοι τρώνε το φαΐ τους.
Με τρόμαξε. Με στενοχώρησε.
Εγώ δεν τα ξέρω αυτά.
Δεν πηγαίνω σχολείο και προσπαθώ μόνο να προσφέρω χαρά στα παιδιά.
Κι ας είμαι φτιαγμένος απ’ την πένα αυτής της καλής κυριούλας που αγαπάει τα παιδάκια.
Πάντως μέσα απ’ την παράσταση γνώρισα τον Σάκη.
Κι αυτός αγαπάει πολύ τα παιδάκια.
Τον βλέπω στην τηλεόραση που δέκα φορές τη μέρα νανουρίζει το παιδί του απ’ το τηλέφωνο.
Πολύ γλυκός κύριος κι αυτός!
Μια μέρα με πήρε μαζί του και με πήγε σε μια άλλη καλή κυριούλα που αγαπάει τα παιδάκια, την κυρα-Μαριάννα.
Ήτανε μια γιορτή με πολλά παιδάκια.
Πρώτα χαιρέτησα αυτήν την καλή κυριούλα.
Μετά όμως τρόμαξα όταν είδα το πρόσωπό της μαρμαρωμένο πάνω σε μια κολώνα.
Ρώτησα το Σάκη γιατί μαρμάρωσε η καλή κυριούλα.
Μου εξήγησε ότι είναι μια προτομή αυτής της καλής κυριούλα για να την τιμήσουν για την πολύ μεγάλη προσφορά της στα παιδάκια. Ότι είναι κάτι σαν άγαλμα.
Κι εγώ που νόμιζα πως αγάλματα κάνουν μόνο στους πεθαμένους!
Μα πώς το επέτρεψε αυτό; Δεν αγριεύεται κάθε που το βλέπει;
Μετά συμμετείχα στη γιορτή δίνοντας χαρά στα παιδάκια που ήταν εκεί.
Ήταν όλα τους πολύ γλυκά.
Και γεμάτα ελπίδα για το μέλλον.
Πολύ χάρηκα που τα γνώρισα αυτά τα παιδιά και θα ήθελα να τα ξανασυναντήσω.
Άξιζε τον κόπο.
Όπως πήγαινα να φύγω, έτρεξα στην αγκαλιά της κυρα-Μαριάννας για να την ευχαριστήσω και να της φιλήσω τα χέρια.
Αυτή το δέχτηκε και μου χάιδεψε το κεφάλι.
Βγαίνοντας είδα πάλι εκείνον τον κυριούλη που μου μίλαγε και για την άλλη κυριούλα.
Μόλις τον συναντάω, του λέω πως ό,τι κι αν έλεγε για την προηγούμενη, αυτή εδώ η κυριούλα είναι υπέροχη! Και βοηθάει τα παιδάκια! Η ίδια είπε πως δίνει πολλά λεφτά γι’ αυτά.
Εκείνος σκοτείνιασε και μου είπε πως το μέρος εκείνο, που πήρε και το όνομά της και βάλανε και την προτομή της, είναι κάτι που βοηθάει τα παιδάκια. Και σίγουρα είναι καλό που υπάρχει, όπως κι αν φτιάχτηκε.
Ουφ! (είπα) Ησύχασα! Δεν υπάρχει κάτι μυστικό κι εδώ.
Μα συνέχισε ο κυριούλης και μου είπε πως για κάθε ευρώ που δίνει για καλό σκοπό, γλιτώνει δυο ευρώ απ’ τους φόρους.
Τι είναι οι φόροι; (τον ρώτησα)
Είναι λεφτά που δίνουν όσοι έχουν για να μοιραστούν δίκαια σε όσους δεν έχουν.
Και πάλι όμως, του λέω, η καλή πράξη είναι καλή πράξη. Δείχνει πως αγαπά τα παιδάκια.
Κι εκείνος μου λέει πως κι αυτής της καλής κυριούλας ο άντρας έχει δυο κανάλια, και κάνουν ό,τι κάνει και το άλλο κανάλι.
Βοηθάνε όσους κάνουν τη ζωή των παιδιών δύσκολη και των γονιών τους ακόμα δυσκολότερη.
Επίσης μου είπε πως το ίδρυμα αυτό, παρόλο που έχει πολλά-πολλά λεφτά, δεν το έφτιαξε μόνη της αλλά το κράτος έβαλε τα περισσότερα και αυτή τα λιγότερα.
Και γιατί δώσανε το όνομά της στο ίδρυμα; (τον ρώτησα)
Δε θέλησε να μου απαντήσει, γιατί είμαι μικρός γι’ αυτά, μου είπε.
Και τότε γιατί γίνονται όλα αυτά; (τον ρώτησα)Δε θέλησε να μου απαντήσει, γιατί είμαι μικρός γι’ αυτά, μου είπε.
Γιατί αφού δεν αγαπάνε τα παιδάκια, κάνουν πως τα αγαπάνε;
Υποκρισία, Μάικ μου, υποκρισία!
Τι είναι αυτό; (τον ρώτησα)
Θα μάθεις τι είναι όταν μεγαλώσεις.
Έτσι μου είπε κι έφυγε.
Μόλις μπορέσω, θα ανοίξω ένα λεξικό για να μάθω τί σημαίνει υποκρισία.
Δεν μπορεί, κάτι καλό θα είναι για να την έχουν όλες αυτές οι καλές κυριούλες που βοηθάνε τα παιδάκια και τους μοιράζουν χαμόγελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου