Του Κλίντον και της…γραφειοκρατίας

Του Θανάση Νικολαΐδη  
«ΟΣΟ αυτός μιλούσε για την εντιμότητά του, εμείς μετρούσαμε τα ασημικά μας» λέει το γνωμικό. Όσο αυτός (ο 66/χρονος κ. Κλίντον) μιλούσε για τα γεράματα στον Πρωθυπουργό, το μυαλό μας περιδιάβαινε στη ρημαγμένη Γιουγκοσλαβία (1999) και οι ΝΑΤΟικές βόμβες στριφογύριζαν στο κεφάλι μας. Βλέπαμε ισοπεδωμένα χωριά και σκοτωμένα παιδάκια κι έναν Δούναβη χωρίς γεφύρι να
τον περνάνε με σχεδία.
ΕΙΡΗΝΙΣΤΗΣ, σήμερα, και πολλά υποσχόμενος (στην οικονομία μας) ο τ. Πρόεδρος, ωστόσο…τι ασπρομάλλης Κλίντον, τι κοκκινοτρίχης Κάρτερ στη βιτρίνα; Όλοι το ίδιο είναι και το ΝΑΤΟ κάνει τη «δουλειά» του. Βόμβες σπέρνει, κόσμο σκοτώνει, λαούς καταστρέφει και τον κόσμο κυριεύει. Ως μοναδική δύναμη (με το στρατιωτικό του σκέλος σιδερένιο βραχίονα της πολιτικής των ΗΠΑ) στον κόσμο, χωρίς αντίπαλο και, με τα Κράτη στη σειρά να περιμένουν για εγγραφή στον…αμυντικό οργανισμό.
ΑΦΗΝΟΥΜΕ τον Πρόεδρο, αφού του σφίξουμε το χέρι για την φιλελληνικά του αισθήματα και πάμε στα δικά μας. Στις προϋποθέσεις για αξιοποίηση των υποσχέσεων του κ. Κλίντον, που, βέβαια, δεν ξέρουμε ποιους και πόσους εκπροσωπεί για να πάρουμε κι ανάλογο καλάθι. Έτσι κι αλλιώς, πολλά έπρεπε ήδη ν’ αλλάξουν στη χώρας μας της κομπίνας, της ρεμούλας και της αταξίας κι ακόμα δεν ξεκίνησαν. Οφείλαμε, ως Κράτος (λαός και εξουσία), να ρίξουμε δυο τρεις (για δείγμα) γερές, σωτήριες μαχαιριές στην γραφειοκρατία που μαστίζει τη χώρα και βρωμίζει τα πάντα κι ακόμα το σκεπτόμαστε. Με το μαχαίρι στομωμένο απ’ τους κρυφούς και φανερούς που τάισαν το «τερατάκι». Οι «αρμόδιοι» το σχεδιάζουν. Οι επενδυτές περιμένουν, ο καιρός περνάει και «καιροί ου μενετοί».
ΘΑ επιμείνουμε στους λόγους και στην «αρχιτεκτονική» της γραφειοκρατίας. Δεν στήθηκε σε μια μέρα, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, δεν προέκυψε με παρθενογένεση. Κυοφορήθηκε από μάνα που δεν το’ ξερε κι από «σύλληψη» που χάνεται βαθιά στο χρόνο. Τότε που ο δημόσιος «λειτουργός» κάθε βαθμίδας σκέφθηκε να…αξιοποιήσει το πόστο του, αρμέγοντας τη μακρομάσταρη γελάδα. Ένιωσε «λεύτερος», χαλάρωσε κι άρπαξε το «αγρόκτημα». Με τη…χρησικτησία, το’ νιωσε δικό του (δωρεάν στα χέρια του τα μέσα και τα εργαλεία της δουλειάς του) κι από διαχειριστής έγινε οικοπεδούχος. Για να «προσκυνάει» ο πολίτης εμπρός του σαν ξένος, υπήκοος και υπηρέτης και με το…λαδωτήρι στο χέρι. Κι έγινε πλούσιος ο γραφειοκράτης, χαζεύοντας το θύμα στην παγίδα, το ψάρι στο αγκίστρι.
ΑΠΟ ‘κει (απ’ τη γραφειοκρατία των πολλών και επάλληλων υπογραφών) έπρεπε να ξεκινήσουν για επενδύσεις και δεν το κάνουν. Απ’ την κρατική αλητεία συμπυκνωμένη στο απαίσιο πρόσωπο του γραφειοκράτη, που ζει και βασιλεύει στο (διεφθαρμένο) βασίλειό του.
filologos10