Ένα βλέμμα που μιλούσε στην γλώσσα της αδούλωτης ψυχής κάθε ελεύθερου ανθρώπου.
Ένα βλέμμα που φώναζε "Δεν φοβόμαστε, Δεν υποχωρούμε, Θα Νικήσουμε!"
Ένα βλέμμα που καλούσε "Να ξαναρθείτε, ο πόλεμος εδώ θα κρατήσει καιρό ..."
Ένα βλέμμα που ήταν γεμάτο αδερφοσύνη και ευγνωμοσύνη μαζί ...
Ένα βλέμμα περηφάνιας και θάρρους μαζί ...
Ένα βλέμμα που λεγε γλυκά: "Καλή Αντάμωση" και "Σας ευχαριστούμε ..."
Στο τέλος, τα χέρια της να μας αποχαιρετούν και μετά δυό φιλιά στον αέρα.
Η νεαρή Ιερισσιώτισα "Γυναίκα, Μάνα και Αδερφή" που ανησυχεί για τους δύο κρατούμενους συντοπίτες της και κάθε μέρα δίνει το παρών στις κινητοποιήσεις στην Ιερισσό και μέσα στις δασικές διαδρομές του Κάκαβου, ήταν εκεί μπροστά μας!
Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν γράφοντας να μεταφέρει κανείς την "Αίσθηση" για το τι συμβαίνει στην Ιερισσό ...
Στην Ιερισσό όπου τα μικρά παιδιά παίζουν παιχνίδια στις γειτονιές και ανταλλάσουν για εκφοβισμό συνθήματα εναντίον της Εξόρυξης και της Eldorado ... Ακούγεται σχεδόν σουρεαλιστικό αλλά έτσι όντως συμβαίνει ... και ίσως αυτό εξηγεί και πολλά που εμείς από μακρυά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε για αυτό το "Γαλατικό Χωριό" της Αντίστασης ...που μπορεί να αποτελέσει την σπίθα της νέας Ελληνικής Αντίστασης.
Σε μια πόλη όπου πλέον δεν υπάρχει Αστυνομία και όμως όλα είναι εντάξει.
Εκεί όπου τα μπλόκα και οι περιπολίες με μηχανές και τζίπ δεν είναι της Αστυνομίας αλλά των κατοίκων που έχουν αναλάβει να φυλούν τον τόπο τους 24 ώρες το 24ωρο.
Μια πόλη που αγωνίζεται κόντρα στο Καθεστώς δίνοντας αγώνα Ζωής με όπλο το δίκιο της, την ενότητα των κατοίκων, την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη.
Με μια διοργάνωση που θα ζήλευαν πραγματικά οι πιο ακριβοπληρωμένες εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών, οι Ιερισσιώτες είχαν από νωρίς το Σαββάτο αναλάβει τα πόστα τους: άλλοι στα ψησίματα για να φάνε οι καλεσμένοι από όλη την Ελλάδα, άλλοι στην καθαριότητα, άλλοι για πληροφορίες και άλλοι βοηθοί στα Ιατρεία που βρίσκονταν δίπλα στον χώρο της Συναυλίας.
Και την επόμενη ημέρα της Κυριακής από τις 9:00 το πρωϊ όπου οι δρόμοι και η πλατεία ήταν πεντακάθαρα, ήδη προετοίμαζαν τα αγροτικά αυτοκίνητα τους για την διαδρομή στις 11:00 προς τον Κάκαβο για να δουν οι φιλοξενούμενοι τους γιατί παλεύουν, για το βουνό και το Δάσος που δεν πρέπει να χαθεί, να δουν που δίνονται πραγματικά οι μάχες για το μέλλον του τόπου τους, για την ζωή των παιδιών τους, να πλησιάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στο σημείο αποκλεισμού τους από τις εγκαταστάσεις της εταιρείας που "τρώει τις σάρκες του βουνού".
Τα αυτοκίνητα τους και οι μηχανές τους σε πομπή και μετά να φορτώνουν όσους χωρούσαν και να κάνουν δρομολόγια από και προς τα σημεία συγκέντρωσης για πεζοπορεία μέσα στον Κάκαβο. Όλα αυτά, απλά και φυσικά σαν να το κάνουν για όλη τους τη ζωή, χωρίς κανένα ατύχημα ή πρόβλημα.
Στον δρόμο της επιστροφής μας, όλα αυτά γυρνούσαν μέσα στο μυαλό μου και δεν με άφηναν να ηρεμήσω παρά την κούραση μας και τον λιγοστό ύπνο.
Η συγκίνηση και η ένταση είναι μεγάλη. Τώρα ξέρω ...
Υπάρχει
ένας τόπος στην Ελλάδα όπου οι στίχοι του Εθνικού μας ποιητή στον "Ύμνο
εις την Ελευθερία" έχουν ακόμα νόημα, είναι ακόμη ζωντανοί μέσα στις
ψυχές αυτών των Ελλήνων που αγωνίζονται για τον τόπο τους και τη ζωή
τους ...
Ο τόπος αυτός λέγεται Ιερισσός ....
του Ηλία Αλεξανδρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου