Οι «πνευματικοί άνθρωποι»

 Pitsirikos Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις έναν «πνευματικό άνθρωπο» που να έχει ασκήσει κριτική στην ελληνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, μετά από την χρεοκοπία της χώρας. Τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω κανέναν.
Οι «πνευματικοί άνθρωποι» ασκούν έντονη κριτική στους πολίτες, στους συνδικαλιστές, στους
δημοσίους υπαλλήλους, στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους διαδηλωτές, σε αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήριο στο Μετρό αλλά την Μαφία της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, προφανώς, την θεωρούν αθώα.
Αλήθεια, γιατί είναι τζαμπατζής ένας άνεργος που δεν έχει να πληρώσει εισιτήριο στο Μετρό και δεν είναι τζαμπατζής ο Λάτσης, αφού το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε πριν από λίγες ημέρες πως το Mall είναι παράνομο;
Γιατί ο «πνευματικός άνθρωπος» νιώθει την ανάγκη να κατηγορήσει τον άνεργο και όχι τον Λάτση;
Διαβάσατε εσείς την δήλωση κάποιου «πνευματικού ανθρώπου» για το Mall; Όχι, δεν διαβάσατε.
Εντάξει, καταλαβαίνω πως, όταν ανάμεσα στις υποχρεώσεις κάποιων ‘πνευματικών ανθρώπων» είναι να γεμίζουν το ποτήρι του χοντρού πολιτικού που θα έπρεπε να είναι στην φυλακή και να τον συνοδεύουν στην τουαλέτα για να του την τινάξουν -επειδή δεν την βλέπει ο καημένος-, είναι κάπως δύσκολο να ασκήσεις κριτική σε αυτόν και στους ζάπλουτους φίλους του.
Αλλά, τουλάχιστον, πρέπει να έχεις την εξυπνάδα να σωπαίνεις.
Όταν έχεις περάσει τα μισά απογεύματα της τελευταίας δεκαπενταετίας στην Δεξαμενή, πίνοντας ουζάκια με υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, δεν βγαίνεις να κατηγορήσεις τους δημοσίους υπαλλήλους και τους μετανάστες για την κατάντια της χώρας.
Ούτε εξαντλείς την αυστηρότητά σου στα ζόμπι της Χρυσής Αυγής ή ασκώντας κριτική αφ’ υψηλού σε σκυλοπόπ τραγουδιστές με τους οποίους χαριεντιζόσουν στα πάνελ των ιδιωτικών καναλιών τα χρόνια της ευμάρειας. Άλλωστε, κι εσύ μια «Καιτούλα» είσαι. Με πιο άσχημες γάμπες. Και λιγότερη ειλικρίνεια.
Το πιο ωραίο με τους «πνευματικούς ανθρώπους» είναι πως, εσχάτως, βοσκάνε στον χώρο της ΔΗΜΑΡ, στον χώρο του παλιού Συνασπισμού δηλαδή.
Είναι ο χώρος που η Μαλβίνα Κάραλη είχε περιγράψει τη δεκαετία του ’90 ως «δέκα κώλοι γυρεύουν καρέκλα». Και την βρίσκουν, θα πρόσθετα. Σε όλες τις συγκυρίες. Ακόμα και σήμερα.
Όλο και σε κάποια επιτροπούλα θα τους βολέψουν τα φιλαράκια τους.
Εν τω μεταξύ, δεν τους φτάνει που εξαγοράστηκαν, τώρα θέλουν και λαϊκή αποδοχή.
Και κάνουν προσπάθειες να ξεχαστεί το παρελθόν τους. Παρθένες όλοι.
Κάποια στιγμή θα σκάσει το πρώτο payroll. Και οι πανίβλακες που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τον ρόλο των «πνευματικών ανθρώπων» θα πέσουν από τα σύννεφα.
Δεν είναι ούτε πνευματικοί, ούτε άνθρωποι.
(Επειδή δεν είμαι τόσο αθώος, έχω γράψει ξανά για το θέμα: «Ούτε μια φορά»)
πηγή