ΓIANNH ΛΟΥΛΗ: Τελευταία ευκαιρία για «αναξιόπιστους»

Τα τελευταία δύο χρόνια, η χώρα έχει βρεθεί μπροστά σε αλλεπάλληλα σταυροδρόμια. Την ίδια ώρα, μάλιστα, η Ε.Ε. αναζητεί το δικό της δρόμο... στην οικονομική κρίση, καθώς κυρίως πλήττει ευάλωτα μέλη της Ευρωζώνης, απειλώντας όλο το εγχείρημα του ευρώ. Οι πρόσφατες αποφάσεις της Ευρωζώνης δημιουργούν ασφαλώς ένα νέο τοπίο, καθώς επιδιώκεται πρωτίστως να σταθεροποιηθούν οικονομικά η Ιταλία και η Ισπανία, με τη Γερμανία και τις χώρες του Βορρά να
εγκαταλείπουν κάποια ταμπού τους. Την ίδια ώρα όμως, η Ελλάδα, παραμένει στη γωνία ως «ιδιάζουσα» προβληματική περίπτωση. Εδώ τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Πολλά γράφτηκαν ότι οι αποφάσεις των Βρυξελλών αποτελούν «μεγάλη ευκαιρία» για τη χώρα. Μήπως, όμως, αποτελούν απλώς «τελευταία ευκαιρία» για να μείνουμε στο ευρώ; Και τούτο διότι διαμορφώνεται ένα ξεκάθαρο τρίπτυχο οικονομικά «προβληματικών» χωρών της Ευρωζώνης: (α) Υπάρχουν οι πυλώνες του ευρώ (λόγω οικονομικού μεγέθους), που είναι η Ιταλία και Ισπανία. Για τους πυλώνες αυτούς πρέπει να γίνουν τα πάντα για να σωθούν, ιδίως μάλιστα καθώς οι συγκεκριμένες χώρες κάνουν λίγο-πολύ ό,τι επιβάλλεται για τη σωτηρία τους. (β) Υπάρχουν επίσης οι δυο χώρες, με αυστηρό μνημόνιο, που αντιδρούν στην κρίση πειθαρχημένα, η Ιρλανδία και Πορτογαλία. (γ) Υπάρχει τέλος η χώρα μας που βρίσκεται σε μηδενικό επίπεδο αξιοπιστίας. Ο Ισπανός και ο Πορτογάλος πρωθυπουργός άλλωστε, σε κάθε ευκαιρία, θυμίζουν πως «δεν είμαστε Ελλάδα».
Για τους ηγέτες του ευρώ λοιπόν, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία και Πορτογαλία, είναι ο αξιόπιστος αντίποδας, της «αναξιόπιστης Ελλάδας». Όσο σταθεροποιείται ο αξιόπιστος αντίποδας τόσο μειώνεται ο κίνδυνος ευρωπαϊκής αποσταθεροποίησης, ενώ την ίδια ώρα αυξάνεται η πιθανότητα εξόδου του αναξιόπιστου από το ευρώ. Οι ισχυροί της Ευρωζώνης γίνεται φανερό πως είναι έτοιμοι να διευκολύνουν τους «αξιόπιστους». Όχι όμως τους «αναξιόπιστους». Έτσι ερμηνεύεται η «νίκη» του Μόντι στις Βρυξέλλες. Αυτός είναι πρότυπο ενός συγκροτημένου με κύρος ηγέτη. Χάρη στον ίδιο άλλωστε, στην κρισιμότερη ώρα της, η Ιταλία απέκτησε αξιόπιστο πρόσωπο στην Ε.Ε.
Αντίθετα, μέχρι τώρα, η χώρα μας έχει δώσει τα χειρότερα δείγματα γραφής. Από την απουσία συναίνεσης, έως τον ακατάσχετο λαϊκισμό. Από την αδυναμία στήριξης ολόψυχα του εγχειρήματος Παπαδήμου, που αν αφηνόταν, θα έπαιζε το ρόλο του Έλληνα Μόντι. Από τις καταστροφικές πρόωρες εκλογές, που έγιναν αποσταθεροποιητικές διπλές αναμετρήσεις.
Έως τη σημερινή κυβέρνηση, που είναι τύποις συμμαχική, χωρίς πραγματική συνοχή και εύρος, με τα μετριότερα αντί τα ικανότερα στελέχη και χωρίς προοπτικές μακροημέρευσης. Κακώς μάλιστα οι Ευρωπαίοι κάνουν μόνο λόγο για ένα failed state (αποτυχημένο κράτος) της χώρας, όταν το κεντρικό πρόβλημα είναι ένα failed party system (αποτυχημένο κομματικό σύστημα).
Με βάση τα δεδομένα αυτά, στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, οι παραχωρήσεις που θα γίνουν στους «αναξιόπιστους» θα είναι λίγες και σταδιακές. Διαρκώς θα περνούμε «τεστ αξιοπιστίας». Ενώ, καθώς σταθεροποιείται το ευρωπαϊκό εγχείρημα ή φαντασίωση της απειλής «αυτοκτονούμε και σας παίρνουμε μαζί μας», θα φαντάζει όλο και πιο γελοία. Γι' αυτό τα περί «μεγάλης ευκαιρίας», είναι τελικά μόνο η «τελευταία ευκαιρία». Και μάλιστα χωρίς παράταση.
Δημοσιεύτηκε στην Ημερησία