Κι όμως χθες βράδυ βρέθηκαν άνθρωποι να χειροκροτήσουν το Ντινόπουλο!

Πριν λίγες ημέρες εξέφρασα την απορία πως στην ευχή εξελέγη ο Σαμαράς πρωθυπουργός. Ποιος τον ψήφισε.
του Στρατή Μαζίδη
Τελικά η απορία μου λύθηκε μόλις χθες βράδυ όταν παραβρέθηκα στην παρουσίαση ενός αξιολογότατου βιβλίου από αυτά που σπανίζουν στις ημέρες μας.
Αίφνης παρατήρησα την είσοδο του κου Ντινόπουλου στο αμφιθέατρο της εκδήλωσης.
Η παρουσιάστρια τον ανήγγειλε. Ήμουν πολύ περίεργος αν θα φάει γιούχα. Η αλήθεια είναι ότι
υπήρξε μια ψιλοπαγωμάρα ολίγων κλασμάτων του δευτερολέπτου. Ο κόσμος δεν ήξερε τι να κάνει. Άλλωστε το ύφος της συγκέντρωσης δεν ευνοούσε τέτοιες αντιδράσεις. Ο βουλευτής τελικά κάνει ένα νεύμα χαιρετισμού και αποσπά τα χειροκροτήματα κοντά 20 ατόμων από τα συνολικά 350 το λιγότερο που έδωσαν το παρόν.
Αρκετοί διπλανοί μου μειδίασαν με το χειροκρότητα ενώ άλλοι ανάμεσα στους οποίους κι εγώ εκνευρίστηκαν.
Δεν κατάλαβα. Τι ακριβώς χειροκροτούμε; Το πόσο καλά τα κατάφερε; Ότι έλυσε μαζί με τους συναδέρφους του τα προβλήματα της χώρας; Ή μήπως επρόκειτο να τραγουδίσει κι έπρεπε να εμψυχωθεί;
Θεωρώ μεγάλο θράσος του -το ομολογώ- για μένα αντιπαθέστατου κου Ντινόπουλου όπως είναι τώρα όχι όπως ήταν κάποτε μαχητικός ρεπόρτερ σε δύσκολες αποστολές, να έχει το θράσος να χαιρετά τον κόσμο τόσο με νεύματα όσο και αποχωρώντας νωρίτερα από όλους φυσικά κατα μόνας. Σφίγγεις το χέρι αυτών που αύριο το πρωί θα ψηφίσεις εναντίον τους; Μα καλά δεν αισχύνεσαι; Εγώ στη θέση σου θα έμενα κλεισμένος στο σπίτι μου από τη ντροπή. Αλλά αν ντρεπόμουν, δε θα ήμουν στη θέση σου.
Από την άλλη όμως βρέθηκαν εκείνοι οι 20 που τον χειροκρότησαν. Εκείνοι οι 20 που του έσφιξαν το χέρι. Εκείνοι οι 20 που αύριο θα φωνάξουν για το ότι οι ίδιοι και τα παιδιά τους δεν έχουν δουλειά κ.ο.κ. Κι έτσι λύθηκε η απορία μου.
 Freepen