Υπάλληλοι

Μετά από εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους που πέρασαν στην ανεργία, ήρθε και η ώρα των δημοσίων υπαλλήλων. Ο καθένας με την σειρά του. Όχι όλοι μαζί.
Από την στιγμή που η Ελλάδα χρεοκόπησε εξαιτίας του δημοσίου χρέους, το λογικό θα ήταν να
απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι το 2010.
ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία δεν ήταν δυνατόν να στενοχωρήσουν τους πελάτες-ψηφοφόρους τους, οπότε δεν έγινε μέχρι τις τελευταίες ημέρες ούτε μια απόλυση δημοσίου υπαλλήλου.
Ο ιδιωτικός τομέας ξεσκίστηκε αυτά τα χρόνια, χιλιάδες επιχειρήσεις γονάτισαν από τους φόρους και έκλεισαν, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, με αποτέλεσμα η ανεργία να πλησιάζει επικίνδυνα το 30%.
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του απέλυαν δημοσίους υπαλλήλους, θα υπήρχαν τεράστιες αντιδράσεις και το Μνημόνιο θα ακυρωνόταν στους δρόμους.
Προτίμησαν λοιπόν να ξεσκίσουν τον ιδιωτικό τομέα.
Κακά τα ψέματα, οι δημόσιοι υπάλληλοι -στη συντριπτική πλειοψηφία τους- δεν επέδειξαν ιδιαίτερη αλληλεγγύη στους ιδιωτικούς υπαλλήλους που έχαναν τις δουλειές τους.
Αυτό μπορούσε να το διαπιστώσει όποιος βρισκόταν στους δρόμους της Αθήνας τα τρία τελευταία χρόνια.
Ήταν σαν να μην τους αφορούσε. Ήταν σαν να πίστευαν πως αυτούς δεν θα τους αγγίξει ποτέ κανείς. Κάποιες μειώσεις μισθών, κάποια κομμένα προνόμια αλλά μέχρι εκεί. Πίστευαν πως οι θέσεις τους δεν κινδυνεύουν.
Το καλοκαίρι του 2010, το τέλος του καλοκαιριού του 2011 -μετά το Σύνταγμα-, και το καλοκαίρι του 2012, γύρισα αρκετά στα νησιά, για να απαλλοτριώσω τις βίλες των πλουτοκρατών.
Συνηθίζω να ακούω τι λένε οι άνθρωποι γύρω μου στα καφέ και τα μπαρ. Για να παίρνω ιδέες.
Γύρω μου ήταν, κυρίως, δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί μπορούσαν να κάνουν διακοπές. Ακόμα.
Αφού εξοντώθηκαν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, ήρθε η σειρά των δημοσίων υπαλλήλων.
Ποιος να φωνάξει τώρα; Ποιος να διαμαρτυρηθεί;
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι; Μα οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φτύσει το γάλα της μάνας τους τα τελευταία χρόνια.
Οι άνεργοι; Δυστυχώς, η ανεργία μπορεί να βγάλει τα χειρότερα ένστικτα σε έναν άνθρωπο. Να θέλει να υποφέρουν και οι άλλοι όπως αυτός. Ή να μην τον νοιάζει καθόλου. Για τίποτα.
Όταν ακόμα και το ΚΚΕ αναγκάστηκε να προχωρήσει σε απολύσεις στις επιχειρήσεις του -και το θέμα ήταν ταμπού για τους αριστερούς δημοσιογράφους-, είναι ολοφάνερο πως οι εργαζόμενοι είχαν ηττηθεί.
Από την πλευρά των κυβερνήσεων, ήταν έξυπνο -τουλάχιστον ως προς την επιβίωσή τους- να εξοντωθεί πρώτα ο ιδιωτικός τομέας, προβλέποντας πως οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα αντιδράσουν ιδιαίτερα.
Ταυτόχρονα, οι μη απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αν και η χρεοκοπία οφειλόταν στο δημόσιο χρέος, δημιούργησε αρνητικά αισθήματα για τους δημοσίους υπαλλήλους σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού -ήδη προϋπήρχε αρνητικό κλίμα- που θεώρησε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους προνομιούχους, τεμπέληδες, βολεμένους και διεφθαρμένους.
Θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει υποψίες το γεγονός πως επί τρία χρόνια δεν απολύθηκε ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος.
Αντί να δημιουργήσει υποψίες, αποκοίμισε και διαίρεσε.
Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι βρέθηκαν απέναντι οι μεν στους δε, με τη βοήθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας των καθεστωτικών ΜΜΕ, και ηττήθηκαν. Όλοι. Διαίρει και βασίλευε.
Τώρα οι δημόσιοι υπάλληλοι -η αρχή έγινε με τους υπαλλήλους της ΕΡΤ- ξεκινούν να βιώνουν αυτό που βίωσαν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι.
Αν το είχαν βιώσει παράλληλα, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι θα είχαν ενωθεί και θα ήταν επικίνδυνοι για το καθεστώς. Γι’ αυτό δεν απολύονταν δημόσιοι υπάλληλοι επί τρία χρόνια.
Βέβαια, οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων θα ανεβάσουν τον αριθμό των ανέργων και, από την στιγμή που διαλύθηκε ο ιδιωτικός τομέας, δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας για τους απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους.
Μπορεί μικρομματικά να ήταν έξυπνο να εξολοθρεύσουν πρώτα τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και μετά τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά για την κοινωνία και την οικονομία ήταν καταστροφικό.
Ο μόνος δρόμος πια για δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους είναι η συμμαχία και η ανατροπή.
Βέβαια, το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουν να σκοτώνονται μεταξύ τους μέχρι την οριστική εξαθλίωση.
Αλλά η μεγάλη ώρα πλησιάζει.
Και θα μιλήσει η ανάγκη.
Για να ακουστεί μια φορά και η αλήθεια...
πηγή