Τα ξεράδια σας ξέρετε!

γραφει ο αρισταρχος
Βενιζέλος 28/11/2012: “… γνωρίζουμε τι θα πει νάσαι άνεργος, να χάνεις την δουλειά σου …”
Αλήθεια; Ξέρεις;
Ξέρεις,
…τι θα πεί να σου φωνάζει το αφεντικό για να σου δώσει τα παπούτσια στο χέρι;
…ότι η δική μου απόλυση του μεροδούλη/μεροφάη προκαλεί την θανατηφόρα αγωνία σε μένα, τα παιδιά μου και την γυναίκα μου;

…λόγω έλειψης χρημάτων τρέχω στον μπαμπά και του ζητώ μερίδιο από την κομμένη(από σένα) σύνταξη των 700 ευρώ; Δηλαδή ζητώ από τον πατέρα μου να με γηροκομήσει εμένα και την οικογένειά μου. Το ξέρεις κι αυτό;(χαχαχαχαχαχαχα … ωχ! Κρατήστε με!)
… με τι δύναμη ψυχής θα στείλω το εννιάχρονο μουτράκι νηστικό στο σχολείο;
… πώς να εξηγήσω τα ανεξήγητα στα αθώα παιδικά μάτια “δεν έχω λεφτά για τυρόπιτα”
… πώς να εξηγήσω στον Γιάννη β’ Λυκείου, τέρμα το φροντιστήριο λόγω αδυναμίας πληρωμών εξ αιτίας της ανεργίας της κεντρικής κολώνας του σπιτιού.
… τι θα πει να σου κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα και με πλήρη αδιαφορία όλοι όσοι “προσφέρουν δουλειά” και συ να φορτώνεσαι μαζί με τα δυό μουτράκια και την γυναίκα σου με κάθε κλείσιμο απογοήτευση μεγατόννων;.
…τα ομόλογα που μου ενεχείρησε ο πατέρας μου για ώρα ανάγκης να τάχει μειώσει στο μισό ένας ευτραφής συνταγματο/καθηγητο/πολιτικός που τόπαιξε ξερόλας οικονομολόγος και κόμπαζε για επιτυχία μεγατόννων.
…τον συναισθηματικό μου κόσμο σε τι κατάσταση υστερική ήταν μετά την απώλεια της δουλειάς μου και εν συνεχεία της αδυναμίας μου να βρω δουλειά και να εξυπηρετήσω ανάγκες και υποχρεώσεις. Τότε είδα την αποτυχία μου, κι όλα αυτά εξ αιτίας σου. Εσύ δανείστηκες, εσύ τους κάλυψες, κι εσύ θα με σώσεις; Κύριε και θεέ τι είσαι, τρία σε ένα;
…Με νηστικά παιδιά, γυναίκα, χαμένο σπίτι και κάθε είδους αξιοπρέπεια ξέρεις πως είδα τον εαυτό μου να ανεβαίνει στον πέμπτο όροφο της  πολυκατοικίας;. Ύστερα το πεζοδρόμιο νάρχεται με καταπληκτική ταχύτητα προς το μέρος μου. Τόξερες κι αυτό; Για να θυμηθώ τον Μαρίνο πριν πολλά χρόνια στην Πλάκα “ποιος είμαι; Είμαι ο δολοφόνος!”
Και τώρα αλαφρύς σαν άγγελος και ευωδιαστός σαν τίμιο ξύλο σε παρακολουθώ μπροστά σε είκοσι προτεταμένα μικρόφωνα να λες ελαφρά τη καρδία.  “γνωρίζω τι θα πει άνεργος”.
Όχι δεν ξέρεις! Ποτέ δεν ήξερες. Απλά πάντα έπαιζες/παίζατε όλοι σας ευφυέστατο πολιτικό θέατρο όπως και τώρα.
Μας διαλύετε, μας εξοντώνετε. Μην μας δουλεύετε κι από πάνω. Αιδώς!
αἰέν ἀριστεύειν