Χτίζοντας την ελληνική οικονομική μπανανία

 

του Θέμη Τζήμα

(Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ» στο τέλος του άρθρου)

Εδώ και τρία χρόνια αρκετοί από εμάς τονίζουμε ότι με τα απανωτά μνημόνια αυτό που διασφαλίζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε αγαστή σύμπνοια με τον ξένο παράγοντα είναι τρία πράγματα: χρόνο προς όφελος των πιστωτών της χώρας προκειμένου να οχυρωθούν όσο γίνεται απέναντι στο συστημικό κίνδυνο, όρους ληστρικής εκμετάλλευσης των πόρων της χώρας και εδραίωση της εξάρτησης της εθνικής οικονομίας μας.

Η στρατηγική αυτή δεν έχει μόνο οικονομικές αλλά και προφανείς πολιτικές επιδιώξεις: η πρωταρχική είναι να δεσμεύσει εκ των προτέρων, να δέσει χειροπόδαρα την όποια μελλοντική κυβέρνηση, που τυχόν θα θελήσει να εφαρμόσει άλλη, αριστερή πολιτική. Πώς; στερώντας της κάθε πιθανό εργαλείο παρέμβασης στους κομβικούς τομείς της εθνικής οικονομίας.

Ας κοιτάξουμε τι συμβαίνει στον τραπεζικό τομέα και πώς από «ισχυρό χαρτί» της εθνικής οικονομίας μετατράπηκε σε μαλακό της υπογάστριο. Το 2010 ακούγαμε διαρκώς ότι οι ...
ελληνικές τράπεζες είναι ισχυρές και ότι σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες η Ελλάδα δεν υπέφερε από τραπεζική κρίση. Βεβαίως κανείς δεν τολμούσε να ασχοληθεί με τους σκελετούς στην ντουλάπα των Ελλήνων τραπεζιτών. Κανείς δεν έθεσε τότε, έγκαιρα, όρους ελέγχου, διαφάνειας και λογοδοσίας του τραπεζικού τομέα, ούτε φυσικά τόλμησε να συγκροτήσει εναλλακτικό, δημόσιο τραπεζικό πυλώνα. Οι τραπεζίτες μας, περιχαρείς κερδοσκοπούσαν με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και την ΕΚΤ, συντηρούσαν το κύκλωμα της διαπλοκής με τους μιντιάρχες, κέρδιζαν τις ρυθμίσεις που επεδίωκαν από τις κυβερνήσεις και προφανώς θεωρούσαν ότι αποτελώντας βασικό πυλώνα του εγχωρίου μνημονιακού μπλοκ δε θα κινδύνευαν να χάσουν τα μαγαζιά τους.

Το πρώτο PSI δεν τους άγγιξε ιδιαιτέρως. Το δεύτερο τους πόνεσε αλλά με την ανακεφαλαιοποίηση που διασφάλισε προς όφελός τους το ελληνικό κράτος διασώθηκαν. Επιπλέον άρχισαν να καταπίνουν δημόσιες και άλλες τράπεζες με γελοία τιμήματα, με πληρωμένη από το κράτος ανακεφαλαιοποίηση, με εργατική νομοθεσία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.

Η νέα συμφωνία όμως ανταλλαγής ομολόγων θέτει εν κινδύνω την ιδιοκτησία τους. Καταλαβαίνουν ότι οι τράπεζές τους σπρώχνονται όχι προς την κρατικοποίηση αλλά προς την «ευρωπαιοποίηση» και πολύ πιθανά προς τη «γερμανοποίησή» τους. Βλέπουν έντρομοι ότι για τους πάτρωνές τους στη Γερμανία και αλλού είναι πιο αναλώσιμοι από όσο φαντάζονταν. Από κοντά και οι μιντιάρχες- μεγαλοεργολάβοι. Δε διέβλεψαν το βάθος της κρίσης, τις συνέπειες της παγκόσμιας διάστασής της αλλά και τη διαφορετική νοοτροπία της γερμανικής πατρωνείας σε σχέση με την αγγλό- αμερικανική.

Θα μου πείτε: γιατί θα πρέπει μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση να την ενδιαφέρουν τα στενά συμφέροντα, της ντόπιας, επαρχιωτικής αστικής τάξης που έτσι κι αλλιώς στάθηκε πάντα ανίκανη να επιτελέσει τον ταξικό ρόλο της;

Αυτή είναι η μία, ορθή ανάγνωση. Όντως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και ο οικονομικός εθνικισμός δεν έχει σχέση με την αριστερά.

Η άλλη όμως, επίσης ορθή ανάγνωση είναι ότι δομείται ένα πρότυπο οικονομίας της μπανανίας. Μιας οικονομίας της οποίας οι στρατηγικές δομές ελέγχονται από το ξένο, υπερεθνικό κεφάλαιο με πολιτική κάλυψη ξένων κρατών και δη της Γερμανίας. Άρα από μερίδες του κεφαλαίου που σε ισχύ μπορούν να ανταγωνιστούν τις εγχώριες κρατικές δομές. Όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις υπακούουν στις εντολές του κεφαλαίου αυτού και των κυβερνήσεων που το προστατεύουν, οι ελεγχόμενες δομές λειτουργούν, έστω με κάποιο τρόπο. Αν όμως μια κυβέρνηση φανεί ανυπάκουη ή ακόμα και στην προοπτική εκλογής μιας τέτοιας κυβέρνησης, το ξένο κεφάλαιο σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις που το προστατεύουν θα απειλήσει ή και θα αποπειραθεί διαλύσει τις δομές της εθνικής οικονομίας, εγκαταλείποντας μόνο τα κουφάρια τους.

Στο πλαίσιο δηλαδή της μνημονιακής στρατηγικής υλοποιείται μια νεοαποικιακού τύπου πολιτική ελέγχου των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων, όπως περίπου έκανε η United Fruit Company στη Λ. Αμερική.

Πριν τις τελευταίες εκλογές το ζήσαμε από την ντόπια άρχουσα τάξη, όταν οι τραπεζικές καταθέσεις συντονισμένα αποσύρονταν για να αποτραπεί η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Στις επόμενες θα το ζήσουμε στο πολλαπλάσιο, τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές αν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν.

Τι θα έχει λοιπόν να διαχειριστεί μια αριστερή κυβέρνηση; ο στόχος των μνημονιακών δυνάμεων είναι κυριολεκτικά να μην έχει τίποτα στα χέρια της, κανένα εργαλείο παρέμβασης σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας.

Θέλουν να της αφήσουν έναν τραπεζικό τομέα δήθεν “ελληνικό” αλλά στην πράξη εξαρτημένο από την ΕΚΤ και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή από εκείνους που η τρόικα εκπροσωπεί ή ακόμα περισσότερο, έναν τραπεζικό τομέα που άμεσα θα κατέχεται από ξένους τραπεζίτες.

Ένα λογαριασμό εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους με ποσά του ελληνικού προϋπολογισμού ήδη δεσμευμένα σε αυτόν, που επιφανειακά θα ελέγχεται από την -εχθρική προς μια αριστερή κυβέρνηση- Τράπεζα της Ελλάδας και έμμεσα, ίσως και άμεσα, από τον ξένο παράγοντα. Έξω από το ελληνικό δίκαιο. Ομόλογα δημοσίου χρέους που θα υπάγονται στο ξένο δίκαιο και θα κατέχονται από τον κρατικό και επίσημο εν γένει τομέα.

Οι κομβικοί τομείς της πραγματικής οικονομίας εάν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων θα ελέγχονται από ξένους ομίλους- άμεσα ή έμμεσα- που βεβαίως θα διαθέτουν ισχυρή πατρωνεία και μονοπωλιακή ή ολιγοπωλιακή θέση στην ελληνική αγορά. Θα μπορούν έτσι να απειλούν με λοκ άουτ και άλλες υπονομευτικές πολιτικές.

Επιπλέον, με την πολλαπλή διείσδυση Γερμανών και άλλων λειτουργών που εξαρτώνται από την τρόικα, η τελευταία εγκαθιστά μια παράλληλη, ανώτερη ή και ανώτατη γραφειοκρατία με καίρια παρέμβαση σε όλους τους βασικούς τομείς της κρατικής λειτουργίας, υπό το πρόσχημα της τεχνικής βοήθειας. Αυτή θα είναι μια εχθρική γραφειοκρατία, που θα εξαρτά την ισχύ της από ξένες δυνάμεις.

Τέλος, στα παραπάνω πρέπει να προσθέσει κανείς τη συστηματική προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ελίτ, επιθετικής, νεοαποικιακού τύπου, «ξενοσπουδαγμένης», σε άμεση, οργανική σχέση με τις δυνάμεις που εκπροσωπούνται από την τρόικα.

Ο άρρητος πολιτικός στόχος του μνημονίου είναι το χτίσιμο μιας οικονομικής, άρα και πολιτικής μπανανίας, είτε υπό το πρόσχημα της σωτηρίας, είτε του εκσυγχρονισμού. Για αυτήν την κατάσταση οφείλει σήμερα να ετοιμαστεί η αριστερά. Και απέναντι σε αυτήν τη στρατηγική έχει να παλέψει.

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Γι’ αυτό λοιπόν εμείς επιμένουμε στη μόνη εφικτή και ρεαλιστική λύση, που βρίσκεται στον αντίποδα της ακολουθούμενης πολιτικής.

Όχι φίλοι, δεν χρειαζόμαστε απλά μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, ούτε μια τέτοια Κυβέρνηση μας εξασφαλίζει ότι θα ακολουθήσει διαφορετική επί της ουσίας πολιτική.

Χρειαζόμαστε μια Κυβέρνηση που θα προκύψει από τα σπλάγχνα του αγωνιζόμενου Ελληνικού Λαού, δημοκρατική και πατριωτική, που θα αγκαλιάζει όλους τους χειμαζόμενους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και κομματικές εντάξεις, στα πλαίσια ενός Παλλαϊκού Μετώπου Ανατροπής της «καθεστηκυίας τάξεως» και του καθεστώτος δουλοπαροικίας του χρέους που μας επιβλήθηκε.

Και εκεί στα πλαίσια αυτού του Μετώπου θα δοκιμαστούν όλοι, μηδέ των κομμάτων της Αριστεράς εξαιρουμένων, κατά πόσο μπορούν και θέλουν να παλέψουν μαζί με το Λαό για τη γέννηση πραγματικά μιας «Νέας Εποχής», Δημοκρατίας, Ελευθερίας, Δικαιοσύνης και Ευημερίας για το σύνολο των πολιτών.

Μια τέτοια Κυβέρνηση χρειαζόμαστε. Μια Κυβέρνηση που θα προκύψει από την οργανωμένη πάλη του ενωμένου Λαού και θα προχωρήσει αμέσως:

1. Στην άρνηση αναγνώρισης του χρέους και τη μονομερή έτσι διαγραφή του.

2. Άμεση κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων.

3. Στην άμεση απεμπλοκή της χώρας από τον ζουρλομανδύα της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζιτών και των λαμογιών πολιτικών υποτακτικών τους.

4. Στη καθιέρωση γνήσια Εθνικού Νομίσματος με έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων μέσω της εθνικοποίησης της τράπεζας της Ελλάδας και των μεγαλύτερων από τις ιδιωτικές τράπεζες, στην ανάκτηση του Εθνικού ελέγχου όλων των στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων και δομών Κοινής Ωφέλειας και επανάκτηση έτσι όλων των εργαλείων που απαιτούνται για την άσκηση μιας ανεξάρτητης πολιτικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

5. Στην άμεση αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των μισθών, των λειτουργικών δομών της Πρόνοιας, της Παιδείας και της Υγείας και την εκπόνηση ενός μεσομακροπρόθεσμου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, με την εκμετάλλευση όλων των δυνατοτήτων και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας.

6. Στη προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση από την οποία θα προκύψει νέο Δημοκρατικό, προοδευτικό Σύνταγμα με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, που θα φέρει το Λαό πραγματικά κυρίαρχο, διαλύοντας το σημερινό φαύλο καθεστώς πατρωνίας και διαπλοκής του επαγγελματικού Κοινοβουλευτισμού και πελατειακού κράτους, όπως κατάντησαν σήμερα το Πολίτευμα της χώρας. Ένα νέο Σύνταγμα που θα οδηγήσει σε μια πραγματική Αναγέννηση της χώρας και σε ριζική Πολιτική, Οικονομική και Κοινωνική Ανασυγκρότηση, πραγματικά σε μια «Νέα Εποχή» δημιουργίας και ευημερίας.

7. Στην ανατροπή του συνολικού θεσμικού πλαισίου και των όλων των Νόμων που υποθάλπουν τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά και αντικατάστασή τους με νέους Νόμους, απλούς και δίκαιους, που θα διευκολύνουν τους πολίτες, θα αξίζουν το σεβασμό τους και θα καταστήσουν έτσι τον ίδιο το Λαό υπερασπιστή της νομιμότητας, της πραγματικής νομιμότητας και όχι αυτής που διασφαλίζει σήμερα τα συμφέροντα των λίγων πλουσίων σε βάρος της Κοινωνίας και των πολιτών και στηρίζεται στην Αδικία και τη Καταστολή.

8. Στη παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, των δωσιλόγων και των προδοτών, που λειτούργησαν ως «Δούρειος Ίππος» για την εισβολή και τη κατοχή της χώρας από τους ξένους επικυρίαρχους, με πρόσχημα τα ελλείμματα και το χρέος, που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Μια τέτοια Κυβέρνηση χρειαζόμαστε, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, μια κυβέρνηση που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών που σήμερα χειμάζονται, θα εμπνέει και θα εμπνέεται. Και σήμερα ΟΛΟΙ καλούνται να πάρουν θέση:

Ή με τους επικυρίαρχους, ή με το Λαό!

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

 

 για τη "ΣΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ" Όθωνας Κουμαρέλλας