Γιατί τελικά το ερώτημα για το μέγα πλήθος είναι, χρειάζεσαι και κάτι παραπάνω από το να γ@μας να τρως και να χέζεις? Και να έχεις το "παρεάκι" που μαζί του να τα κάνεις?
Είναι τόσο δύσκολο να χαλαρώνεις και να το απολαμβάνεις?
Δεν μπορώ φυσικά να αποφασίσω για το τι χρειάζεται ο καθένας για να θεωρήσει το τρόπο που ζει "ικανοποιητικό".. Άλλωστε εκεί δεν γίνεται όλος ο τσακωμός? Αν όλοι είχαμε την ίδια αντίληψη περί ζωής θα ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα.
Το παραπάνω τρίπτυχο απόλαυσης όμως, θα ίσχυε και θα ήταν υπεραρκετό αν ζούσαμε ακόμα στα σπήλαια. Θα τρώγαμε, θα χέζαμε και θα γ@μιόμασταν κατά βούληση χωρίς να υπάρχει τίποτα περισσότερο. Γιατί τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη αυτό ακριβώς κάνουν σεβόμενα και τη φύση τους και τη φύση που τα γέννησε.
Συμβαίνει όμως ο άνθρωπος να είναι κομματάκι παραπάνω ανώμαλος από κάτι τέτοιο. Κι έχει χτίσει ένα ολόκληρο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει μέσα σ΄αυτό όλες του τις ανωμαλίες. Κι αυτό το σύστημα δεν προωθεί το μοντέλο των παιδιών της φύσης, που απολαμβάνουν την ανεμελιά τους, χωρίς να ενοχλούν κανέναν, παιχνιδίζοντας με τον έρωτα και μαζεύοντας λουλούδια, αλλά έχει εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές σκλαβωμένες μέσα σε κάθε είδους φυλακές τις οποίες κατευθύνει όπου θέλει, όπως θέλει και τις γ@αμάει κατά βούληση. Αυτό το σύστημα έχει λοιπόν δημιουργήσει διάφορες ασφαλιστικές δικλείδες για να επιβιώνει.
Η ισχυρότερη από όλες είναι εκείνα τα εκατομμύρια υπηκόων του, που τα έχει πείσει πως θα πρέπει να πληρώνουν συνεχώς λογαριασμούς που δεν είναι δικοί τους, θα πρέπει να καταναλώνουν κάθε μορφής σκουπίδια, θα πρέπει να βλέπουν μπροστά στα μάτια τους κάθε είδους φρικαλεότητα και να τη χωνεύουν αμάσητη, θα πρέπει να γεννιούνται και να πεθαίνουν εγκλωβισμένοι σε εκατοντάδες σχιζοφρενικούς και απάνθρωπους κανόνες, και όταν τους κατεβάζουν το διακόπτη με κάποιο τρυκ που λέγεται -τώρα πάμε διακοπές γιατί είναι Αύγουστος - ή -τώρα είμαστε όλοι αγαπημένοι γιατί είναι Χριστούγεννα- ή τώρα είμαστε όλοι συμμετέχοντες γιατί είναι εκλογές - τότε όλοι κάνουν όπως ακριβώς το παλιό κλασικό παιχνιδάκι στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα! Βάζουν τη φρίκη σε αναμονή σε προσωρινή ακινησία μέχρι να σφυρίξει πάλι ο αρχηγός την έναρξη και να μπει μπροστά το κούρδισμα...
Αν ανοίξει κάποιος τις εφημερίδες, ντόπιες και ξένες σε καθημερινή βάση και αρχίσει να διαβάζει τα ψιλά γράμματα όχι εκείνες τις ειδήσεις που στις προωθούν πρωτοσέλιδο με φωτάκια φανταχτερά για να σε τραβήξουν κοντά σαν έντομο, θα δει πως πλέον δεν μιλάμε για ένα παιδεραστή αλλά για χιλιάδες που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά της γης σαν ένας μεγάλος στρατός από τέρατα.
Δεν θα δει κάποιο βιασμό ή κάποια κακοποίηση αλλά χιλιάδες να γίνονται από τη μια μεριά του πλανήτη μέχρι την άλλη με κάθε πιθανό τρόπο που ακόμα κι ένας αρρωστημένος νους είναι δύσκολο να συλλάβει.
Θα δει ειδήσεις όπου γονείς βάλανε το παιδί τους στο φούρνο να το ψήσουν, κοπέλες που κόβουν με το μαχαίρι το κρέας τους για να λεπτύνουν τα μπούτια τους, κτηνανθρώπους που κακοποιούν γεροντάκια για 20 ευρώ, θα δει ανθρώπους που οργανώνουν διακοπές σε εξωτικά μέρη όπου θα μπορούν να εκτονώσουν την ανωμαλία τους πάνω σε παιδάκια αδέσποτα, τρελούς που μπουκάρουν όπου τους κάτσει και σφάζουν όποιον βρουν μπροστά τους και γενικότερα μια ποικιλλία από αρρωστημένα γεγονότα που σε συνδυασμό με τα αρρωστημένα προϊόντα που καταναλώνουν όλοι οι υπόλοιποι "φυσιολογικοί" δείχνουν πως κάτι πολύ βρώμικο έχει στρογγυλοκαθίσει πάνω στις πλάτες μας.
Αυτό που συμβαίνει γύρω μας δεν είναι απλά κατάπτωση. Δεν είναι δείγματα απλά κάποιου οικονομικού πολιτικού μοντέλου που έχει αποτύχει. Δεν είναι μια μεταβατική φάση, που έλα μωρέ θα περάσει. Είναι δείγματα μιας πολύ επικίνδυνης μεταστροφής της ανθρωπότητας στο σκοτάδι που ποτέ στην ουσία δεν απέταξε από πάνω της κι επανέρχεται ισχυρότερο και αήττητο. Και φυσικά όλα αυτά κάπου αποσκοπούν. Κι αυτό το κάτι είναι που ανησυχεί έντονα "ανικανοποίητους" σαν και μένα και πολλούς άλλους που δεν μπορούμε να πιούμε πλέον ήσυχοι το καφεδάκια μας, να φάμε, να χέσουμε και να γ@αμίσουμε για να εκτονωθούμε και να χαλαρώσουμε, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να χαλαρώσουμε. Γιατί κάποιοι πρέπει να μένουν πλέον συνεχώς αφυπνισμένοι μέσα στη γενική αποχαύνωση.
Δεν έχει να κάνει λοιπόν, πλέον, αν είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Αυτά είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Έχει να κάνει με το πόσο αρχίζεις να είσαι συνειδητοποιημένος ή όχι. Με το αν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαλαρώνει απέναντι σε ένα κακό που δεν κοιμάται ποτέ. Τουλάχιστον είναι πιο αξιοπρεπές να παραμένεις άγρυπνος έστω και με όπλο μια ταπεινή σφεντόνα, παρά να σε σφάζουν και εσένα και τα παιδιά σου στον ύπνο χωρίς να παίρνεις χαμπάρι.
Ναι θα μπορούσα να χαλαρώσω και να μην μου καίγεται καρφάκι για το τι συμβαίνει γύρω μου. Με μια προϋπόθεση. Να ήθελα να το κάνω. Ελευθερία δεν είναι μόνο να θέλεις να ξενοιάζεις. Ελευθερία είναι επίσης να μην θέλεις.
Υπάρχει ένα τρόπος να βλέπεις τα γεγονότα από κάτω, ανακατεμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν σε επαφή μαζί τους και ακολουθώντας το ρυθμό που αυτά επιβάλλουν. Κι υπάρχει ένας άλλος τρόπος να βλέπεις το συνολικό κάδρο από ψηλά. Και τότε η εικόνα αλλάζει. Αλλάζει η αντίληψη του τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Μιλώντας λοιπόν σε παρείστικο επίπεδο ναι όντως πρέπει να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε. Μιλώντας όμως σε επίπεδο συνολικής αντίληψης της ζωής και αυτού που μας έχουν σερβίρει βλέπουμε πως ήδη έχουμε καθυστερήσει στο να αντιδράσουμε και πάμε ντουγρού στο πάτο. Καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει το ρόλο που θα παίξει σε όλο αυτό το μακελειό που θα ακολουθήσει.
Ιστορίες Συνωμοσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου