Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν στο πακέτο των 13,5 δισ. ευρώ, που περιλαμβάνει μέτρα σκληρότερα και από τα αναμενόμενα και τώρα είναι σειρά της τρόικας να μιλήσει επ’ αυτών. Έτσι μας πληροφόρησαν τα παπαγαλάκια της διατεταγμένης ενημέρωσης και ησυχάσαμε. Διότι πώς να σηκώσει το βάρος των ενοχών ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο ελευθεροεπαγγελματίας, ο
μικρομεσαίος όταν ξέρει ότι ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ιδίως ο δημοκράτης αριστερός κ. Κουβέλης έχουν χάσει τον ύπνο τους διαπραγματευόμενοι σκληρά προκείμενου να αποτρέψουν τα χειρότερα για τον κοσμάκη.
Μάλιστα, απ’ ότι μαθαίνουμε, η προσπάθεια του οικονομικού επιτελείου θα είναι να πείσει την τρόικα ότι το πακέτο είναι το αποτέλεσμα ενός εξαιρετικά δύσκολου συμβιβασμού μεταξύ των πολιτικών αρχηγών. Ξέρετε τώρα πόσο δύσκολος είναι ο συμβιβασμός μεταξύ τους. Όλα για την πατρίδα, όλα για τον άνεργο, τον εργάτη, τον φτωχό και τον ανήμπορο. Όσο για την τρόικα, είναι ιδιαιτέρως γνωστή για την ευαισθησία της. Μόνο ο βούρδουλας, ο αγκυλωτός και το υπόλοιπο μύστακος τους λείπει για να δείξουν το μέτρο της ευαισθησίας τους.
Τι θα γίνει αν η τρόικα απορρίψει με την γνωστή της αβρότητα τα πορίσματα αυτής του υποτιθέμενου δύσκολου συμβιβασμού μεταξύ των πολιτικών αρχηγών; Μήπως θα σηκωθεί κανείς να της δείξει την πόρτα;
Μήπως θα βρεθεί κανείς να πει στην τρόικα, στην ευρωζώνη και το ΔΝΤ, αυτό που μόλις πριν λίγες ημέρες είπε η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντεζ, όταν το ΔΝΤ εξέδωσε μια ακόμη απειλή εναντίον της χώρας της; «Η χώρα μου είναι ένα κυρίαρχο κράτος και δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε απειλή από το εξωτερικό,» δήλωσε η Κριστίνα Φερνάντεζ από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 25 του μηνός. Πότε ακούσατε τελευταία φορά πολιτικό της ελληνικής κυβέρνησης να μιλά έτσι μπροστά στην διεθνή κοινότητα; Μην το ψάχνετε. Ποτέ. Έστω κι αν η Ελλάδα έχει βυθιστεί σε μια κρίση επιβίωσης πολύ χειρότερη από αυτήν που είχε οδηγήσει στην χρεοκοπία την Αργεντινή το 2001.
Τι θα γίνει λοιπόν αν η τρόικα απαιτήσει κι άλλο αίμα; Το σύνηθες: Σε περίπτωση που η τρόικα επιμείνει σε σκληρότερα μέτρα, πληροφορίες αναφέρουν ότι το πιθανότερο είναι να μπει βαθύτερο το μαχαίρι στις συντάξεις, όπου με βάση το υφιστάμενο πακέτο οι περικοπές ξεκινούν από τα 1.000 ευρώ. Ο δωσιλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας, έχοντας την έγκριση των κυβερνητικών εταίρων, θα επιμείνει στην υιοθέτηση ρήτρας αντικατάστασης των μέτρων. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και ούτε αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με τον (όνομα και πράμα) Στουρνάρα και τις ευφυείς εμπνεύσεις του. Αυτό όμως που γνωρίζουμε πολύ καλά είναι ότι έως το τέλος του 2012 η Ελλάδα θα έχει ένα «άνοιγμα» της τάξης των 30 δις ευρώ λόγω κυρίως της εξυπηρέτησης του τρέχοντος δημόσιου χρέους. Πώς θα το αντιμετωπίσει; Η κυβέρνηση και το διαβούλιο των αρχηγών δεν έχει ιδέα. Όλοι τους έχουν εναποθέσει – όπως έκαναν πάντα όλοι οι καλοί δωσίλογοι – τις όποιες ελπίδες τους στα μεγάλα αφεντικά.
Προς το παρών πάντως το τι θα γίνει μ’ αυτό το «άνοιγμα» της Ελλάδας στο τέλος του χρόνου, αποτελεί αντικείμενο διενέξεων ανάμεσα στην ΕΚΤ και την Γερμανία από την μια και την Ουάσινγκτον από την άλλη. Το ΔΝΤ επιμένει να προχωρήσει η Ελλάδα σε νέα αναδιάρθρωση χρέους με νέο «κούρεμα» που θα περιλαμβάνει αυτή την φορά τα ομόλογα που βρίσκονται στα χέρια της ΕΚΤ και των άλλων κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης. Σ’ αυτό αντιστέκεται η Γερμανία. Για πόσο δεν ξέρουμε, αλλά αυτό που κάνει αλγεινή εντύπωση είναι το εξής: Η Ελλάδα πέρασε από μια αναδιάρθρωση χρέους με «κούρεμα» τον Μάρτιο του 2012 που άφησε ασφαλιστικά ταμεία και Νομικά Πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου χώρου, τελείως χρεοκοπημένα. Την ίδια ώρα ο έλληνας φορολογούμενος φορτώθηκε με νέο χρέος προκειμένου ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν και δεν άξιζαν σχεδόν τίποτε. Πρόκειται για μια απάτη ολκής του κοινού ποινικού δικαίου σε βάρος της χώρας και του λαού της, που σχεδίασαν οι δανειστές της χώρας και εκτέλεσαν οι εγχώριοι δωσίλογοι.
Τώρα το ΔΝΤ ζητά νέα αναδιάρθρωση με «κούρεμα» και ρωτάμε αφελώς: γιατί επιτρέπεται στο ΔΝΤ και στους δανειστές να συζητάνε για το «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδας, αλλά στους έλληνες απαγορεύεται ρητά; Θέλω να πω, πόσο δύσκολο θα ήταν για μια ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει την διαγραφή όλων των ομολόγων που κρατά στα χέρια της η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης; Έτσι ή αλλιώς τα ελληνικά ομόλογα σήμερα υπολογίζεται ότι δεν αξίζουν πάνω από 12 ή 14 σεντς στο ευρώ. Με άλλα λόγια πρόκειται για «τοξικούς» τίτλους. Γιατί λοιπόν δεν απαιτεί η κυβέρνηση να καταστραφούν αυτοί οι τίτλοι που βρίσκονται στα χέρια του συστήματος των κεντρικών τραπεζών του ευρώ;
Αν γινόταν κάτι τέτοιο και σοβαρή μείωση του χρέους θα υπήρχε για την Ελλάδα και πανάκριβα ανταλλάγματα δεν θα αναγκαζόταν να πληρώσει ο έλληνας φορολογούμενος, όπως γίνεται στις αναδιαρθρώσεις με «κούρεμα». Θα μου πείτε, αφελής είσαι; Είναι ποτέ δυνατόν να το απαιτήσουν κυβερνήσεις και κόμματα που θέτουν την αρτιότητα του ευρώ και της ευρωζώνης πάνω από την επιβίωση του ελληνικού λαού και τον ακρωτηριασμό της χώρας του; Τα ομόλογα που κρατούν στα χέρια τους είναι το εργαλείο για την διάλυση της χώρας και το ξεπούλημά της με την μορφή σκραπ.
Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία για το πακέτο μειώσεων και περικοπών των 13,5 δις ευρώ που απαιτεί η τρόικα πρέπει να επιτευχθεί πριν από το Eurogroup της 8ης Οκτωβρίου και τα μέτρα να έχουν ψηφιστεί στο μεσοδιάστημα έως τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 18 – 19 Οκτωβρίου. Ο λόγος είναι απλός. Το πακέτο αυτό θα είναι η χαριστική βολή για την ελληνική κοινωνία. Οι επιπτώσεις του στον εργαζόμενο και γενικότερα στα λαϊκά στρώματα θα είναι τέτοιες που θα εκτινάξουν την φτώχεια και την ανεργία σε πρωτοφανή επίπεδα όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την παγκόσμια οικονομία.
Ήδη η χώρα έχει υποστεί την μεγαλύτερη και την πιο συντριπτική «εσωτερική υποτίμηση» που υπέστη ποτέ άλλη χώρα παγκόσμια. Ας δούμε τον πίνακα της eurostat που παρουσιάζει τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία σχετικά με το ωριαίο εργατικό κόστος σε ονομαστικές τιμές. Αυτό που ονομάζεται καταχρηστικά και αντιεπιστημονικά ως «εργατικό κόστος», αποτελείται από δυο μέρη, τους μισθολογικό κόστος και το μη μισθολογικό κόστος, που απαρτίζεται κυρίως από τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του πίνακα το ωριαίο εργατικό κόστος στην Ελλάδα υπέστη μείωση της τάξης του 27% μέσα σ’ ένα χρόνο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη «εσωτερική υποτίμηση» που υπέστη μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα σ’ ένα χρόνο.
Το μισθολογικό λεγόμενο κόστος υποτιμήθηκε μέσα σ’ ένα χρόνο πάνω από 24% και το μη μισθολογικό κόστος κατά 35%. Κι όλα αυτά σε ονομαστικές τιμές. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μέσα σ’ ένα χρόνο ο μισθός των εργαζομένων έχασε σχεδόν το ¼ της αγοραστικής του δύναμης, ενώ οι εισφορές προς το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μειώθηκαν κατά το 1/3. Αυτή η δυσαναλογία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν φτάνει μόνο η συνεχής συρρίκνωση των μισθών που οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να υποστούν, αλλά πρέπει να υπομείνουν και την εκτίναξη της ανασφάλιστης εργασίας.
Αυτό υπονοεί η μεγαλύτερη υποτίμηση του μη μισθολογικού κόστους σε σχέση με αυτό καθαυτό το μισθολογικό κόστος. Κι έτσι έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση όπου ο μεγαλύτερος εχθρός των εργαζομένων δεν είναι μόνο οι πολιτικές μειώσεων και περικοπών που επιβάλλονται λόγω τρόικας και μνημονίων, αλλά η πλήρης ασυδοσία στην αγορά εργασίας όπου δεν υφίσταται πια ίχνος προστασίας των εργαζομένων. Για κάθε 1% μείωση που επιβάλλεται στους μισθούς των εργαζομένων, 1,5% μειώνονται οι εισφορές στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας χάρις στην επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας και φυσικά της ανεργίας.
Τότε γιατί παίρνονται κι άλλα μέτρα μειώσεων και περικοπών; Πρέπει πάσει θυσία να δοθεί η χαριστική βολή στην ελληνική κοινωνία. Αυτός είναι ο κύριος λόγος. Αυτό που πιστεύουν τα επιτελεία της ευρωζώνης είναι ότι μετά και από αυτά τα μέτρα η εκτεταμένη εξαθλίωση, η δυναμική απαξίωσης της εργασίας των εργαζομένων σε επίπεδο «τριτοκοσμική» χώρας, η πρωτοφανής μαζική ανεργία, η κατάρρευση του αποκαλούμενου κοινωνικού κράτους, αλλά και της δημόσιας διοίκησης, η ολοκληρωτική διάλυση του κοινωνικού ιστού, θα μετατρέψει τα λαϊκά στρώματα σε ζόμπι. Θα αποκτηνώσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία θα χάσουν κάθε έννοια κοινωνικής και εθνικής συνείδησης.
Κι όταν γίνει αυτό, τότε θα ανοίξει η αυλαία της τελευταίας πράξης του δράματος. Ο ακρωτηριασμός της χώρας ανά περιφέρεια σύμφωνα με τα συμφέροντα των δανειστών και των αγορών. Το νυστέρι γι’ αυτήν την χειρουργική επέμβαση δεν θα είναι οι βόμβες των νατοϊκών αεροπλάνων, όπως στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, αλλά η πολιτική οικονομία των κερδοσκόπων που θέλουν να μετατρέψουν την χώρα στον απόπατο της Ευρώπης και της παγκόσμιας οικονομίας.
Η Ελλάδα σήμερα είναι για τις διεθνείς αγορές και τα επιτελεία τους ότι ήταν η Χιλή του Πινοσέτ στην δεκαετία του ’70 και ’80. Είναι ένα πειραματόζωο ευκολίας για την εφαρμογή των πιο καταστροφικών συνταγών των πιο αντιδραστικών μερίδων του χρηματιστικού κεφαλαίου διεθνώς και κυρίως της ευρωζώνης. Από αυτήν την κρίση που σκόπιμα την βυθίζουν όλο και πιο βαθιά τα επιτελεία των τραπεζών, του ευρώ και του ΔΝΤ, δεν θα μπορέσει να βγει αρτιμελής, ενιαία ως χώρα και με δικό της κράτος. Η ίδια η ύπαρξη του λαού και της Ελλάδας είναι πλέον τελείως ασυμβίβαστη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μόνο τυπικοί δωσίλογοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν αυτό.
Γι’ αυτό και οφείλουμε να πούμε ανοιχτά ορισμένες πολύ δυσάρεστες αλήθειες. Δεν είμαστε στις αρχές αυτής της κρίσης όπου οι πολιτικές δυνάμεις δεν ήξεραν, ή δεν είχαν αντιληφθεί το που πάει αυτό το πράγμα. Ούτε βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου ο λαός, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των ελευθεροεπαγγελματιών και της νεολαίας, μπορεί να επιβιώσει με κάποιον τρόπο από αυτό το νέο πακέτο μέτρο περιμένοντας πότε θα έρθουν οι όποιες εκλογές για να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους. Επομένως αν κάποια δύναμη στ’ αλήθεια πιστεύει στο λαϊκό συμφέρον και βάζει τη χώρα και τον λαό της πάνω από ιδεοληψίες και ιδιοτέλειες, πολιτικές ή άλλες, τότε ένας δρόμος της μένει: να παραιτηθεί από το κοινοβούλιο όταν «περάσει» το νέο πακέτο. Να παραιτηθεί και να κατέβει στον δρόμο για να ενωθεί με τον λαό, με τα κινήματα που βρίσκονται ήδη στον δρόμο, με τις πρωτοβουλίες αντίστασης και δράσης, με όσα σωματεία και συνδικάτα δεν είναι πουλημένα, ή κίτρινα σαν τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ και όλοι μαζί να συγκροτήσουμε μια Ενιαία Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας με μόνο σκοπό την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος και την κατάκτηση της δημοκρατίας από τον λαό με πρώτο αποφασιστικό βήμα την προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή που να είναι σύμφωνη με το συμφέροντα του λαού και των εργαζομένων. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή που να μπορεί να σώσει την χώρα από την κρεατομηχανή του ευρώ και των αγορών. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για όποιον συναισθάνεται το καθήκον του ως αληθινός πατριώτης και δημοκράτης. Αυτή είναι η αληθινή διαχωριστική γραμμή και όποιος δεν πράξει αυτό που οφείλει, τότε είμαστε υποχρεωμένοι ως λαός να τον αντιμετωπίσουμε ως εχθρό, ως συνένοχο των δωσίλογων που οφείλει να δώσει λόγο στην λαϊκή δικαιοσύνη όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Καζάκης
Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 30/9/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου