Ο μονόλογος του Προμηθέα (Πουτάνα όλα)

Αλλάζουν οι χειμώνες,τα κρύα, τα νερά, και τα καυτά τα καλοκαίρια

όλα από πάνω μου, αφήνοντας σημάδια στο πετσί μου

και το συκώτι μου ξανά και πάλι γίνεται βορά στου δήμιου το ράμφος

κάθε φορά και πιο πολύ να μου τραβά τις σάρκες.

Άσβηστος είναι του Δία ο θυμός,, για το κακό που του’ κανα παλιά

και τον ξεγύμνωσα μπροστά στου ανθρώπου το μυαλό

και έμεινε, όχι Θεός, μα Τύραννος πλέον να λέγεται σ’ αυτούς

που τόσο ύπουλα έπεισε σαν αρχηγός, προστάτης να περνιέται.

Κανείς απ’ τους θεούς μα μήτε απ’ τους Τιτάνες δεν ήρθε δίπλα μου,

μονάχο μου με αφήσαν, κι ας ήξεραν κι αυτοί από καιρό καλά,

πως ψεύτικος είναι ο Βασιλιάς, και αδύναμος, μα πως τους εταΐζει

με των ανθρώπων τη σκλαβιά και την αισχρή τους τύχη.

Και άβουλοι ακόμα οι άνθρωποι, με δέος εθωρούσανε τα πλούτη

και τα παλάτια τα τρανά των αυλικών και των τυράννων

και περηφάνια είχανε περίσσια και χαρά που μόνοι αυτοί τα χτίσανε

με το δικό τους κόπο, κι ας μην τα χαίρονταν ποτέ οι ίδιοι.

Περάσαν οι αιώνες, και μόνη σκέψη που έκανα στο βράχο μου δεμένος

να’ ρθει η στιγμή να λαμπαδιάσει τη φωλιά των αφεντάδων

η φλόγα που έκλεψα για χάρη των ανθρώπων, η πρώτη γνώση

πως μπορεί κανείς, ελεύθερος να ζήσει, χωρίς να προσκυνά.

Και όλο έλεγα βάστα ακόμα, και θα ‘ ρθει, σίγουρα δεν θ’ αργήσει,

όπου ο Άνθρωπος θα γεννηθεί ξανά, καθάριος και γενναίος,

στα τάρταρα το Τύραννο να διώξει, και τότε αυτός και εγώ

μαζί να λυτρωθούμε, εγώ πεθαίνοντας κι αυτός για πάντα νέος.

Ωιμέ, τώρα άλλο δεν βαστώ, και τα παιδιά του ανθρώπου

χειρότερα κάθε γενιά, τη φλόγα αψηφάν αλόγιστα

και ακόμα πιο πολύ με σφάζει, από του δήμιου τη ποινή

του ανθρώπου η παράδοση στης βόλης τη σκλαβιά.

Μετάνιωσα κάθε στιγμή, στο βράχο μου δεμένος με αλυσίδες

που νόμιζα τον άνθρωπο πως θα λυτρώσει η φλόγα

κάλιο να είχα εγώ τη λύτρωση γυρέψει, με πάθος και οργή

τα πάντα στάχτη και φωτιά, να τ’ είχα καταστρέψει.

Άξιο είναι το λεπίδι, που του Τυράννου κόβει το λαιμό

και τους ανθρώπους με φωτιά πρέπει να γαλουχήσεις

αν θες να λυτρωθούν ποτέ απ’ της σκλαβιάς τα βάρη

φωτιά πρέπει να βάλουνε, να κάψουνε, τα πάντα να εξαγνίσουν.

Γιατί δεν γίνεται ποτέ, μ’ αφέντη στο κεφάλι να αλλάξει ο κόσμος

και οι πρόθυμοι πολλοί, να συμπαρασταθούν με βία

αν βγεις να βρεις το δίκιο σου με το δικό του Νόμο,

παρά μονάχα με οργή ΠΟΥΤΑΝΑ ΟΛΑ τα κάνεις.


Methexis Erratum

RAMNOUSIA