Άκρα του τάφου σιωπή για τους ακραίους της θεωρίας των άκρων…

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Τη στιγμή που η χώρα βρισκόταν σκυμμένη με δέος πάνω από το πτώμα ενός αδικοχαμένου νέου, ενός νέου ανθρώπου σφαγμένου από νεοναζί δολοφόνο, θεώρησε κατάλληλη ο κύριος Λαζαρίδης για να κοινοποιήσει την… πρώτότυπη θεωρία του περί των δυο άκρων. Ήταν τάχα μεθυσμένος από
ευτυχία για τη συμβολή του στην πολιτική επιστήμη που έγινε τόσο λαλίστατος; Παραμένει άγνωστο γιατί ο κύριος Λαζαρίδης διάλεξε την ώρα και τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε, προκειμένου να αναπτύξει λεπτομερώς πάνω από το ζεστό σώμα ενός δολοφονημένου νέου τη θεωρία του για τα δύο άκρα.
Το δε βασικό πολιτικό ζήτημα των δηλώσεών του δεν είναι η ορθότητα ή όχι της θεωρίας του, αλλά αποκλειστικά η συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία . Η ορθότητα ή όχι των επιχειρημάτων του υπήρξε προσχηματική, όπως και η κομματική και όχι πολιτική απάντηση που έλαβε.
Στην πολιτική ζωή, ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο ό,τι φαίνεται σαν γκάφα να είναι κιόλας. Η πολιτική στην εποχή μας (πράγμα που ξεχνάμε συστηματικά) στερείται συναισθήματος – είναι απόλυτα κυνική. Και ο κύριος Λαζαρίδης – ως πρώην αριστερός – αυτά τα γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά. Η δήλωσή του προφανώς και δεν ήταν τυχαία. Ατυχώς, ωστόσο, απευθύνθηκε στους ακροδεξιούς της Ν.Δ. (τους γνωστούς και φίλα προσκείμενους στον Αντώνη Σαμαρά). Τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Λαζαρίδης, για να το πάρουμε κι από την ανάποδη, ξέρουν από άκρα· τα έχουν υπηρετήσει ευδοκίμως και οι δυο.
Αυτό που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, είναι ότι σε αυτόν τον τόπο υπέρτατη αξία είναι το κομματικό συμφέρον και αποκλειστικός στόχος η κομματική σκοπιμότητα. Το έθνος, η πατρίδα και τα λοιπά εθνικολυρικά είναι απλά προσχήματα στην υπηρεσία του κόμματος…
topontiki