Ήθελα να ζήσω τα σύγχρονα τροϊκανά κάτεργα των απασχολήσιμων κι όχι εργαζομένων, από πρώτο χέρι. Όπως ξέρετε η μόνη δουλειά που έχει ζήτηση ακόμα, είναι του τηλεφωνητή για προώθηση κάθε είδους υπηρεσιών και προϊόντων. Απάντησα λοιπόν σε μία αγγελία που ζητούσε υπαλλήλους για πάροχο κινητής τηλεφωνίας, ζητώντας πληροφορίες, πιστεύοντας, ότι και οι ίδιοι θα
έκαναν το ίδιο. Τίποτα. Απλά μου έδωσαν την διεύθυνση και ώρα συνάντησης. Τους ήταν αδιάφορη η ηλικία, τα τυπικά προσόντα, η προϋπηρεσία.
Πήγα στο ραντεβού. Σημειωτέον ότι η περιοχή του κέντρου, μεταξύ Αριστοτέλους και Βαρδάρη, βρίθει από γραφεία τηλεφωνικής εξυπηρέτησης, ανταλλακτήρια χρυσού και γραφεία ευρέσεως εργασίας.
Ανέβηκα στον τέταρτο όροφο μιας παλιάς οικοδομής που φώναζε από μακριά την εγκατάλειψή της. Με οδήγησαν στον υπεύθυνο. Ήταν ένας νεάζων πενηντάρης, με αλογοουρά, τζην παντελόνι, μπλουζάκι πόλο και σακάκι που γυάλιζε από την πολυχρησία. Καθότανε πίσω από ένα γραφείο, ο θεός να το κάνει γραφείο και μπροστά του, σε ξύλινες καρέκλες καφενείου καθότανε σφιγμένα, γύρω στα δεκαπέντε άτομα και των δύο φύλων, όλων των ηλικιών, κοινωνικών τάξεων και εκπαιδευτικών βαθμίδων.
Ρώτησε τα ονόματά μας, τα σημείωσε σε ένα μπακαλοτέφτερο, μας εξήγησε πως η δουλειά είναι εύκολη, αρκεί να ακολουθούμε τις οδηγίες και τους κανόνες, θα δουλεύουμε τετράωρο, θα αμοιβόμαστε με τον βασικό και εάν πιάνουμε τους στόχους θα έχουμε μπόνους και θα μας ασφαλίσουν ….μετά την δοκιμαστική περίοδο.
Ρώτησα πόσο διαρκεί η δοκιμαστική περίοδος και πήρα την απάντηση: Το πολύ εννιά μέρες. Έκλεισε λέγοντας, πως όσοι εδιαφερόμαστε ακόμη, μπορούμε να αρχίσουμε αμέσως,
Η βοηθός του μας μοίρασε μια πολυχρησιμοποιημένη φωτοτυπία με όσα έπρεπε να λέμε στον υποψήφιο πελάτη, ένα αντίγραφο τηλεφωνικού καταλόγου με καμιά διακοσαριά τηλέφωνα κι ένα στυλό. Πριν περάσουμε στον χώρο εργασίας μας οδήγησε σε μια αποθηκούλα για να αφήσουμε τα πανοφώρια μας, τις τσάντες μας και τα κινητά μας. Τα τελευταία, μπορούσαμε να τα πάρουμε μαζί μας, αλλά κλειστά.!
Επιτέλους μπήκαμε στον χώρο δουλειάς, που ήταν ίδιος με σχολική αίθουσα της δεκαετίας του 60. Πιστέψτε με, είχε ακριβώς τον ίδιο γυμνό γλόμπο στην οροφή και τα ίδια παλιά ξύλινα θρανία, μόνον που επάνω τους δεν υπήρχαν τετράδια, αλλά τηλέφωνα. Εφτά – οκτώ άτομα ήδη μιλούσαν με υποψήφιους πελάτες και δεν μας έδωσαν καμία σημασία.
Πέρασα ένα από τα πιο δύσκολα τεράωρα της ζωής μου. Κοντά είκοσι άνθρωποι μιλούσαν όλοι μαζί, (πιστέψτε με, δεν έχω ζήσει πιο ανυπόφορη ηχορύπανση) πασχίζοντας αφενός να πείσουν τον συνομιλητή, ηλικιωμένους, ως επί το πλείστον, λόγω της πρωινής ώρας, για τα πλεονεκτήματα και τα προγράμματα της τηλεφωνικής εταιρείας που προωθούσαν και αφετέρου να παρακολουθούν το γραπτό κείμενο και όσα εναλλακτικά θα έλεγαν, ανάλογα με τον συνομιλητή.
Λίγο πριν τη λήξη του μαρτυρίου, ένοιωσα την ανάγκη να πάω στην τουαλέττα και σηκώθηκα. Η διπλανή μου, μια ταλαιπωρημένη γυναίκα, γύρω στα σαράντα, που με πήρε είδηση, μου έκανε απεγνωσμένα νεύματα, να κάτσω στη θέση μου. Μα πρέπει να πάω στην τουαλέτα, της είπα. Δεν μου απάντησε η ίδια, αλλά η βοηθός που εμφανίστηκε από το πουθενά, για να μου επιτρέψει για πρώτη και τελευταία φορά, όπως με προειδοπίησε, αφού πρέπει να φροντίζουμε για τις ανάγκες μας πριν αρχίσουμε την δουλειά!
Ξέχασα να σας πω, πως το ωράριο ήταν 13.00 με 17.00. Μετά από κάποια ώρα δηλαδή, ενοχλούσαμε τους ανθρώπους, σε ώρα φαγητού και κοινής ησυχίας!.
Τα αποτελέσματα της τετράωρης δουλειάς μου, πενιχρώτατα. Έπεισα μετά βίας έναν παππού, να αλλάξει τηλεφωνικό πάροχο.
Εντύπωση μου έκανε, πως κατά την αποχώρηση οι εργαζόμενοι δεν αντάλλαξαν ούτε μια λέξη μεταξύ τους. Μόλις όμως κατεβήκαμε στον δρόμο κι αφού στρίψαμε την γωνία, με πλησίασε η συνάδελφος που προανέφερα.
- Συγνώμη, για πριν. Δεν επιτρέπετε να μιλάμε μεταξύ μας!
- Έχεις πολύ καιρό εδώ;
- Πέντε μήνες! Είμαι η μόνη που άντεξα τόσο. ΄Ολοι φεύγουν επάνω στην βδομάδα
-Σε πληρώνουν κανονικά;
- Ναι, μετά τον πρώτο μήνα. Μέχρι τότε, υποτίθεται ότι μάθαινα.
- Έχεις ασφάλιση;
Χαμογέλασε πικρά.
- Και γιατί το δέχτηκες;
- Έχω δυο παιδιά και ο άντρας μου είναι άνεργος!
- Αν έχεις ανάγκη τη δουλειά, κοίτα να προσαρμοστείς. Α, και αύριο, πάρε μαζί σου, ένα μπουκάλι νερό, είδες πως στεγνώνει το στόμα! Γεια σου.
- Σε ευχαριστώ. Καλό απόγευμα.
Τρεις μέρες, κόντεψα να τρελλαθώ . Την τέταρτη, απευθύνθηκα στον υπεύθυνο και του ζήτησα να με πληρώσει, επειδή σταματούσα.
- Δεν σου οφείλουμε τίποτα. Είπαμε οι πρώτες μέρες είναι δοκιμαστικές.
- Δεν μας είπατε όμως, ότι θα δουλεύουμε και τζάμπα.
- Αυτό εννοείτε, έτσι γίνεται παντού!
- Δώστε μου την αμοιβή μου παρακαλώ, γιατί θα σας καταγγείλω στην επιθεώρηση εργασίας.
- Έχουμε υπογράψει κανέναν χαρτί; Σου έκανα πρόσληψη;
- Είστε απατεώνες!
- Κι εσύ ανύπαρκτη. Δεν σε ξέρουμε, δεν μας ξέρεις, δεν πέρασες ποτέ από εδώ. Άντε γειά σου!
RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου