«Ο καθείς και τα όπλα του»

| ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ | Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Οι περισσότεροι φίλοι και πολύ περισσότερο οι συνεργάτες, επιμένουν πως δεν χρειαζόταν αυτό το άρθρο. Καλά γελάσαμε με τα περί ΕΥΠ, λένε, μια χαρά εκτέθηκαν οι εισπράκτορες με BLOGάκι. Ακόμη και αν βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος που θα αναρωτηθεί «τι είναι αυτά με τον Βαξεβάνη;» θα βρεθούν άλλοι χίλιοι να του πουν «μα φυσικά τα αποτελέσματα της έντιμης Δημοσιογραφίας».

Έχω όμως άλλη άποψη. Όταν το 2012 υπάρχουν ενδείξεις για τη λειτουργία παρακράτους με μακρύ χέρι όχι του χωροφύλακα, αλλά της διατεταγμένης υπηρεσίας «δημοσιογράφων», το θέμα δεν είναι τι θα κάνεις και αν σε συμφέρει επικοινωνιακά, αλλά ότι πρέπει να κάνεις το ένα και μοναδικό πράγμα: Να το πεις στον κόσμο.

Υπάρχει όμως και άλλος λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές. Ας υποθέσουμε πως κάποιος δημοσιογράφος, έντιμος με αποδοχή από τον κόσμο, ταγμένος στη Δημοσιογραφία και μόνο, βρίσκεται νεκρός με 5 σφαίρες στο κεφάλι τι θα γίνει; Γενική κατακραυγή, που μπορεί να αντιστρέψει τα σχέδια όσων ήθελαν την φυσική του εξόντωση.

Αν δεν γίνει αυτό και προσπαθήσουν για τον ίδιο δημοσιογράφο να τον «δολοφονήσουν» ως προσωπικότητα; Για παράδειγμα ένας δημοσιογράφος, έμμισθος του παρακράτους, με έναν υπόδικο πράκτορα και τον διαταραγμένο εγκέφαλο ο οποίος ηγείται της επικοινωνιακής πολιτικής ενός κόμματος, πάρουν απόφαση να διοχετεύσουν ένα συκοφαντικό έγγραφο και όσους πείσουν, τι γίνεται; Ο κόσμος γελάει. Όχι μόνο γιατί μπορεί να εμπιστεύεται τον δημοσιογράφο και τις αποκαλύψεις του, αλλά γιατί ξέρει πως ο καθένας μπορεί να φτιάξει ό,τι έγγραφο θέλει (όπως αυτό της φωτογραφίας με το όνομα Γιάννης Παρακρατάκος) σε ένα κομπιούτερ. Οπότε πάλι χαμένο το παιχνίδι.

Τι γίνεται όμως αν γίνει συνδυασμός των δύο σεναρίων; Δηλαδή αν ο δημοσιογράφος βρεθεί νεκρός με 5 σφαίρες στο κεφάλι και δίπλα του υπάρχει μια προκήρυξη της οργάνωσης «Σέχτα Επαναστατών ο νταβραντισμένος Μιχάλης», στην οποία αναγράφεται πως ο δημοσιογράφος ήταν πράκτορας μυστικών δυνάμεων, που ήρθε η ώρα να πληρώσει για τα εγκλήματά του. Στην προκήρυξη υπάρχουν και στοιχεία από τη ζωή του δημοσιογράφου εμφανώς αληθινά, για να καλύψουν και κάποια άλλα που είναι ψέματα. Για παράδειγμα πως δημοσιογράφος είχε ταξιδέψει το καλοκαίρι του 2012 στην Τήλο (ναι, με την κοπελιά του) για να συναντήσει τον γνωστό πράκτορα ποντιακής καταγωγής Τζειμς Μποντ-ίδη (δεν υπάρχει). Εκείνη την ώρα κάποιοι θα θυμίσουν στην κοινή γνώμη πως κάτι τέτοιο είχε δημοσιευτεί κάποτε αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία. Και ίσως κάποιοι αναρωτηθούν : «Λες να ήταν αλήθεια;». Κανένας πάντως δεν θα χρεώσει στο παρακράτος μια δολοφονία. «Όλοι ίδιοι είναι και πού ξέρεις πού ήταν μπλεγμένος» θα ακουστεί ως αποτελεσματικός ψίθυρος.

Γράφω αυτές τις γραμμές γιατί δεν είμαι φρουρούμενος και ούτε θα είμαι ποτέ. Δεν φοβάμαι το παρακράτος γιατί θα το κάνω ισχυρό. Γιατί η δύναμη του δημοσιογράφου πρέπει να είναι η εντιμότητα και η δουλειά του και προστασία του οι πολίτες. «Ο καθείς και τα όπλα του» που λέει και ο Ελύτης.