Είμαι άνεργη εδώ κι ένα χρόνο, καθώς η εταιρεία στην οποία εργαζόμουν έκλεισε.
Έχω στείλει εκατοντάδες βιογραφικά χωρίς να έχω λάβει απάντηση ούτε καν για μια πρώτη συνέντευξη. Δεν το βάζω κάτω όμως. Για χάρη του παιδιού μου συνεχίζω να στέλνω και να στέλνω, όχι οτι είναι και τόσες πολλές οι αγγελίες βέβαια.
Και το θαύμα γίνεται, με καλούν για συνέντευξη, την πρώτη μετά από ένα χρόνο. Το βράδυ της
προηγούμενης δεν κοιμήθηκα από την προσμονή, όπως όταν πηγαίναμε εκδρομή στο δημοτικό ένιωθα, συν την αγωνία μην τα σκ@τ@σω από το άγχος.
Έδωσα συνέντευξη σε δύο στελέχη της επιχείρησης. Ο γηραιότερος με ξετίναξε σχετικά με τα τυπικά μου προσόντα, ο νεότερος , γόνος παλαιάς εμπορικής οικογένειας, όπως μου τον παρουσίασε ο πρώτος, άρτι αφιχθείς από κολέγιο του εξωτερικού κατά την εκτίμησή μου, ανέλαβε το ψυχομετρικό τεστ.
Τουτέστιν, ερωτήσεις του τύπου: Πού βλέπετε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από τώρα; Αντανακλαστική μου σκέψη: κάτω από καμιά γέφυρα, καθώς θα μου έχουν κατάσχει το σπίτι. Μετά βίας συγκρότησα τη σκέψη μου για να του δώσω μια απάντηση που θα περίμενε. Και συνέχισε να με βομβαρδίζει: Τι προσδοκάτε από την εργασία σας; Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας προτέρημα; Το μεγαλύτερό σας ελάττωμα; (λες και θα σου ‘λεγα ποτέ…)
Και το κερασάκι: Με τι μισθό θα ήσασταν ικανοποιημένη; Ξαφνιάστηκα γιατί δεν περίμενα πως αυτή την ερώτηση την κάνουν ακόμα, κι απάντησα πως μου είναι δύσκολο να προτείνω ένα ποσό, οπότε με μια φωνή και οι δύο μου ξεκαθάρισαν πως δε μου ζητούσαν να κάνω πρόταση, απλά να πω τη γνώμη μου! Έκθεση ιδεών ένα πράγμα. Την είπα, τι να κάνω κι εγώ….
Τώρα περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο από καμία άλλη αγγελία, σε κανένα χρόνο πάλι.
Στο μεταξύ, οι συνεντευξιαστές ας είναι λίγο πιο ταπεινοί γιατί καμιά μέρα μπορεί να πέσουν πάνω σε κανέναν θολωμένο…
Μάρω , 40 χρ. , Αττική
imerologioanergou.gr
Freepen
Έχω στείλει εκατοντάδες βιογραφικά χωρίς να έχω λάβει απάντηση ούτε καν για μια πρώτη συνέντευξη. Δεν το βάζω κάτω όμως. Για χάρη του παιδιού μου συνεχίζω να στέλνω και να στέλνω, όχι οτι είναι και τόσες πολλές οι αγγελίες βέβαια.
Και το θαύμα γίνεται, με καλούν για συνέντευξη, την πρώτη μετά από ένα χρόνο. Το βράδυ της
προηγούμενης δεν κοιμήθηκα από την προσμονή, όπως όταν πηγαίναμε εκδρομή στο δημοτικό ένιωθα, συν την αγωνία μην τα σκ@τ@σω από το άγχος.
Έδωσα συνέντευξη σε δύο στελέχη της επιχείρησης. Ο γηραιότερος με ξετίναξε σχετικά με τα τυπικά μου προσόντα, ο νεότερος , γόνος παλαιάς εμπορικής οικογένειας, όπως μου τον παρουσίασε ο πρώτος, άρτι αφιχθείς από κολέγιο του εξωτερικού κατά την εκτίμησή μου, ανέλαβε το ψυχομετρικό τεστ.
Τουτέστιν, ερωτήσεις του τύπου: Πού βλέπετε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από τώρα; Αντανακλαστική μου σκέψη: κάτω από καμιά γέφυρα, καθώς θα μου έχουν κατάσχει το σπίτι. Μετά βίας συγκρότησα τη σκέψη μου για να του δώσω μια απάντηση που θα περίμενε. Και συνέχισε να με βομβαρδίζει: Τι προσδοκάτε από την εργασία σας; Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας προτέρημα; Το μεγαλύτερό σας ελάττωμα; (λες και θα σου ‘λεγα ποτέ…)
Και το κερασάκι: Με τι μισθό θα ήσασταν ικανοποιημένη; Ξαφνιάστηκα γιατί δεν περίμενα πως αυτή την ερώτηση την κάνουν ακόμα, κι απάντησα πως μου είναι δύσκολο να προτείνω ένα ποσό, οπότε με μια φωνή και οι δύο μου ξεκαθάρισαν πως δε μου ζητούσαν να κάνω πρόταση, απλά να πω τη γνώμη μου! Έκθεση ιδεών ένα πράγμα. Την είπα, τι να κάνω κι εγώ….
Τώρα περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο από καμία άλλη αγγελία, σε κανένα χρόνο πάλι.
Στο μεταξύ, οι συνεντευξιαστές ας είναι λίγο πιο ταπεινοί γιατί καμιά μέρα μπορεί να πέσουν πάνω σε κανέναν θολωμένο…
Μάρω , 40 χρ. , Αττική
imerologioanergou.gr
Freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου